(fragment)
Zo-even was er een man in de kamer. Hij zag er niet gevaarlijk uit, eerder moe. Het was niet de man van de ingelijste foto, want hij had geen baard, maar ik geloof dat hij op de vrouw met de smalle ogen leek. Ik kon het niet goed zien, omdat hij niet op de vloer stond, maar tegen het plafond, en hij keek omlaag naar mij alsof hij om hulp wilde vragen. Maar hij was maar kort hier en ik ben zo uitgeput dat het best inbeelding kan zijn geweest. Net zoals ik me misschien heb ingebeeld dat de lege kamer met het peertje en de kapotte stoel ineens nog een tweede deur aan de ander kant had. Ik zag het toen ik Esther door de gang droeg, de andere deur stond open en erachter lag een tweede lege kamer met peertje en open deur en daarachter een derde; ik heb maar even gekeken, daarom weet ik ook niet zeker of er zich in de derde werkelijk op de vloer iets bewoog. We waren zo in de woonkamer en hier heb ik de deur op slot gedaan.
Het is de plek. Het is niet het huis. Het huis ongevaarlijk, het staat alleen op een plek waar beter niets zou kunnen staan. Ik vermoed dat er meer van dit soort plekken zijn, maar die zijn waarschijnlijk onbereikbaar, op de bodem van de zee of in bergspelonken waar nog nooit iemand is geweest. Of er is er hier echt maar één en de volgende bevindt zich lichtjaren ver in het oneindige universum. Een verwarrende gedachte – geen verzonnen maar een werkelijk bestaande oneindigheid, vol dingen en wezens en melkwegstelsels en hopen melkwegstelsels en ook weer hopen van die hopen en ga zo maar door, zonder einde in welke richting ook. En af en toe stukken waar de substantie dun wordt.
Woorden. Ze zeggen niet hoe het echt is, ze zitten er altijd naast.
[fragment uit Daniel Kehlmann, Je had moeten gaan (Du hättest gehen sollen, 2016). Vert. Josephine Rijnaarts. Querido, 2016]
Waardering
- Subtiel lokt Kehlmann je naar onbekend terrein. NRC Handelsblad
- Dat je, eenmaal opgeslorpt door deze novelle, naar het einde toe steeds verder naar het puntje van je stoel schuift, daarin schuilt het genie van Daniel Kehlmann (1975). Victor de la Vieter op Hebban.nl
- een poëtische pageturner. VPRO Boeken
- onheilspellende novelle breng lezer in verwarring. De Volkskrant